Dwójkę bohaterów, 50-letniego Ryszarda oraz 19-letnią Renatę, łączy bliska relacja damsko-męska. On jest doświadczonym emocjonalnie i życiowo weteranem wojennym, a ona nastolatką pochodzącą z dobrego, majętnego domu. Spędzają ze sobą kilka dni w przepięknej Wenecji, poznają czym jest łączące ich uczucie i gdy nie obserwują ludzi siedzących przy sąsiednich, restauracyjnych stolikach, bardzo ładnie mówią o miłości.
Ta książka nie jest arcydziełem i z pewnością nie zaspokoi czytelnika szukającego romansu z akcją przyspieszającą tętno, czy oczekującego poruszającej spowiedzi byłego żołnierza. Mało prawdopodobne jest to, że lektura kogokolwiek zainspiruje czy wprowadzi w zadumę, albowiem relacja bohaterów nierzadko jest przejaskrawiona, a jej konstrukcja i umotywowanie poczynań, odrealnione. Ma się wrażenie, że Hemingway nie potrafił poradzić sobie z odpowiednim nakreśleniem zachowań wynikających z różnicy wieku między Ryszardem a Renatą, a przynajmniej nie wykorzystał potencjału, który taka sytuacja mu dawała. Finalnie cała historia jest przesłodzona jak niejedna, sztampowa książka literatury młodzieżowej, a zakończenie niezwykle łatwo tu przewidzieć.
Te ostatnie słowa wyszeptał tak cicho, że były niedosłyszalne dla kogoś, kto nie kochał.
To po prostu dość przeciętny kawałek literatury z całym mnóstwem dialogów i monologów o miłości, które poruszą chyba tylko prawdziwych romantyków. Jeżeli ktoś nie jest wrażliwy na subtelne opisy zachowań pary nowo zakochanych, ckliwe frazesy i ciągłe deklaracje uczuć, lepiej niech omija ten tytuł szerokim łukiem. Jeżeli jednak lubicie lub macie ochotę na podobną historię, zdecydowanie bardziej zachęcam do próbowania właśnie takiej prozy Hemingway’a, niżby sięgania po współczesne, wcześniej wspomniane, młodzieżówki.
Całowali się długo, stojąc, całowali się naprawdę, w zimnie otwartych okien, wychodzących na Wielki Kanał.
★★★★★★☆☆☆☆
„Za rzekę, w cień drzew” - Ernest Hemingway • 290 stron • Państwowy Instytut Wydawniczy
